Nunca pensé que podría echarse tanto de menos a una persona como
yo lo hago por ti. La gente dice que sigo muriéndome por tus huesos, yo
simplemente lo llamo enamoramiento. Cuando todo se acabó hace casi un año,
pensé que no habría nada ni nadie que pudiera cambiar las cosas, que me seguiría
muriendo por ti, pero no fue todo así seguí haciendo mi rutina, aunque cada
esquina de la ciudad me recordara a ti, continúe con mi vida como si tú nunca
hubieras llegado sin avisar un frío invierno y decidieras descolocarlo todo en
mi interior, poniendo todo patas arriba para luego irte dejándome con una
adicción a ti, muriéndome por tus huesos y por tus besos, pero ahora, 9 meses
después de aquellos días puedo decir que sigo siendo la misma loca que se moría
por tus huesos pero sin aquella loca adicción a ti, o simplemente es una
adicción menor.
9 comentarios:
Oh meu deus.. que preciosidade Ana!
Cada palabra que lía desta entrada túa, parece que fora escrita por min.. porque eu pasei polo mesmo hai uns meses..
Bicos galega <3
Hermosa entrada♥ me encanto.
sin palabras, pasate =)
codependencia a una persona, te entiendo, estoy en algo parecido.
Seguramente sea una adicción menor, pero adicción al fin. :-)
¡Feliz Navidad!
>>>>> atlantis2050.blogspot.com <<<<<
Me encanta. La vida continúa, y a veces, aunque no creemos que nos será muy fácil olvidar algo, lo hacemos simplemente. Claro que tiene que pasar un tiempo...
Besitos!
Con el tiempo... disminuirá cada vez más, la adicción.
Un abrazo.
Es duro aprender a vivir sin una persona que te aportó tanto...
Espero que, como bien dices, la adicción que sientes hacia él vaya siendo menor.
Un besito.
Que bonito! É unha pena que a xente marche así como así...
Publicar un comentario